خیام به هم بریز انگورت را
رو راست بگو به مست منظورت را
ترسم که فلک بر سر بیداد آید
بر باد دهد خاک نشابورت را
رو راست بگو به مست منظورت را
ترسم که فلک بر سر بیداد آید
بر باد دهد خاک نشابورت را
از پشت کوه آمده ای
خورشید لب خندان من
گیسو پریشان کرده ای
ای آیت رحمان من
خَلقی تو حیران کرده ای
ای جانِ جانِ جانِ من
خورشید لب خندان من
گیسو پریشان کرده ای
ای آیت رحمان من
خَلقی تو حیران کرده ای
ای جانِ جانِ جانِ من
از آن زمان که گشودی زغنچه
دیوانت
تمام قافیه را باختم به چشمانت
به یک سبد احساس ناب،
دلخوشم چون،من
غزل سروده ام که شوم،در ردیف ،مهمانت
تمام حس من این است،لحظه ای با شوق
تو سردهی ،غزلی با لبان خندانت
ویا به حرمت دلدادگان کویت
کاش
به یک لطیفه سخن گویی از ادیبانت
تمام نیست شعر من ای نازنین
گمانم،باز
سپرده ای به غزل،غمزه های
چشمانت
زهره هاشمی
درباره این سایت